Wodór jak pozostałe paliwa jest gazem wysoce łatwopalnym, ale nie sprzyja spalaniu paląc się bezbarwnym płomieniem. Cechą charakterystyczną wodoru jest, ze podczas zapłonu płomień oraz fala uderzeniowa rozchodzi się do góry zupełnie inaczej jak w przypadku zapłonu propanu gdzie płomień i fala uderzeniowa rozchodzą się w około miejsca wybuchu. Kluczową rzeczą jest zapewnienie norm bezpieczeństwa produkcji, transportu, magazynowania
i wykorzystania. Odpowiednie przepisy oraz zgromadzone doświadczenie są w stanie to bezpieczeństwo zapewnić i użytkować wodór w sposób bezpieczny jak pozostałe paliwa. Podstawowymi środkami ochronnymi o których należy pamiętać podczas kontaktu z wodorem to m.in.:
– Stosowanie certyfikowanych rozwiązań;
– Stosować trwale uszczelnione konstrukcje oraz połączenia;
– Używać odpowiednich systemów wentylacyjnych dopasowanych do środowiska pracy;
– Przestrzegać stref zagrożenia wybuchem;
– Unikać źródeł zapłonu oraz wyładowań elektrostatycznych;
– Stosować systemy alarmujące i zabezpieczające.
Czynnikami które miały wpływ na negatywne postrzeganie wodoru i uznanie go za substancje wysoko niebezpieczną były katastrofy, w których błędnie założono, że wodór odpowiedzialny był za wywołanie tragedii. Były to m.in.:
– Katastrofa sterowca Hindenburg – początkowo uznano, że katastrofa została wywołana przez zapłon wodoru którym wypełnianie były zbiorniki w jego balonie. Po fakcie okazało się, że katastrofa wywołana była przez pożar został wywołany przez zapłon bawełnianej konstrukcji statku ( zapłon został wywołany przez wyładowanie elektryczne).
– Katastrofa Apollo 13 – uznano, że wodór który znajdował się zbiornikach z paliwem wodorowym oraz w ogniwach wodorowych odpowiedziany był za katastrofę. Okazało się, że czynnikiem które spowodowało zapłon było zwarcie i zapłon okablowania, a wybuch nie miał związku z wodorem.